නෙත රසදුනැති ඉදුනිල් සිදු රැළින් වට
දසතම පතළ පෙරදිග මුතු ඇටය පිට
මනු ගුණ කියන්නට ඇරයුම් ලද කලට
කෙලෙසින් උවම් දෙන් දැයි අරුමයකි මට
සෙනෙහෙන් බරව හදවත දොර පලුව හැර
හද නැගි සිනා නෙතගින් නිති පහළ කර
බව දුක නසාලන්නට නිති දැරුව වෙර
පෙර මෙහි සැබෑ මිනිසුන් විසුවෝය වර
මව්පිය සොයුරු නෑදෑ ගුරු මිතුරු තම
මහගුම සම්පතැයි සලකා රකිති හැම
නොතිබිණි ඉඩක් මිළ මුදලට එදා මෙම
රන් බිම දනෝ ඇදහූයේ මිනිස්කම
සතවෙත සොයුරු පෙම රදවා සිත මත්තේ
මිනිසුන් වෙසුණි නොකිළිටි දෑතක් ඇත්තේ
සාමය දහම රැජයූ හැටි ලක මත්තේ
පොතකට පමණි දැන් සීමා වී ඇත්තේ
දිවි රග මඩල මත වෙස් රූ පැළදගෙන
පෙර වූ සරල දිවි මාවත අහුරගෙන
දින දින මිනිස්කම වෙත සොහොනක් බදින
නොමිනිස් කැළක් වෙති ලක්වැසි නම රැගෙන
ඉසුරින් පිරි අතට දෑතම දිගු කරනා
වැහැරුණු දෙයත් පා දුහුවිලි ලෙස සිතනා
මුවගින් සිනාසී හද දොරගුලු වසනා ඇවිදින මළකදන් අද ලක් බිම වෙසෙනා
නසමින් සතුන් දිවි ,සිද තුරුපතර වනේ
කිමදැයි මව් රටට ඔබ මේ කරන විනේ
නොඇසෙන විලස මහිලාවන් අසන පැනේ
අද ,ගොලු ,බිහිරි ලෙස හැසිරෙන අයුරු පෙනේ
දැක දැක අකටයුතුකම් අද ලෙස ඉන්න
මිනිසුනි මදක් ඔබ සිත මෙහි යොදවන්න
වියළුණ හද ට ඔබෙ උණු රුධිරය ගන්න
නැතිනම් රටක් නැතිවෙයි අපහට ඉන්න
